De avond begon met een swingend Surinaams eerbetoon aan de prijswinnaar. Enkele vrouwen gekleed in koto (klederdracht) liepen naar Ronald Snijders en zetten een angisa (gesteven doek) op zijn hoofd. Daarna feliciteerde voormalig profvoetballer Clarence Seedorf hem via een videoboodschap, mede uit naam van Black Impact Foundation (BIF), een platform voor black excellence, waar Ronald wordt beschouwd als inspirator.

De uitreiking

Sinds april 2021 ligt de selectie, de organisatie en de uitreiking in handen van het Fonds Podiumkunsten. Directeur Viktorien van Hulst reikte de prijs uit. Ze gaf aan dat de jury unaniem heeft gekozen voor Ronald Snijders uit 87 inzendingen. Een citaat uit het juryrapport:

“Vanuit een sterke liefde voor zijn wortels, startend bij de muzikale erfenis van zijn vader, heeft Snijders een grote nieuwsgierigheid naar nieuwe ontwikkelingen. De connectie met de jongere musici is voor hem essentieel. (…) Hij is een genereus musicus die ervoor zorgt dat ook andere musici kunnen stralen.” 

Uit handen van de musici met wie hij samen de avond muzikaal gaat invullen, kreeg hij de bronzen wisselsculptuur ‘John Coltrane’ van Jan Wolkers. Daarna sprak Snijders zijn gran taki uit, zijn grote dank. Dat hij deze prijs pas op zijn 71e ontvangt, vindt hij niet erg - zoals hij in een interview bij Nooit Meer Slapen heeft gezegd. Hij lichtte toe dat voor hem de mens op de eerste plaats staat. Muziek is zijn drijfveer, harmonie overstijgt het woord ‘inclusie’. Zijn definitie van muziek is de ontdekking van de stilte - “door geluid te maken vier je de stilte”. Voor zijn familie, vrienden, musici was zijn statement over stilte een verrassing, want niemand lijkt zo productief, vitaal en gedreven als Ronald Snijders.

New Symphonic World Orchestra

Speciaal voor de prijsuitreiking had Ronald Snijders het New Symphonic World Orchestra samengesteld. Hij speelt zelf dwarsfluit. De overige orkestleden zijn zijn nicht en oogappel Cherish Snijders op de kawina (trommel), de Curaçaose Randy Winterdal op bas, Glenn Gaddum sr. op keyboards, Robby Alberga op gitaar, Giovanni Essed op Afro-percussie, vocaliste Helianthe Redan, de Spaanse Maripepa Contreras op hobo en althobo, Yoran Vroom op drums (volgens Ronald de beste drummer van Nederland), Urvin Doornkamp op drums, de Braziliaanse Elizabeth Fadel op piano en accordeon, Yannick Hiwat op viool (een opvallend talent), Juan Martinez op basklarinet en baritonsax, Hermine Deurloo op mondharmonica, Niti Ranjan Biswas op tabla, Joe Rivera op trompet en Efraim Trujillo op tenorsax en sopraansax.

Het concert

Het concert begon met kasekojazz met opzwepende uptempo ritmes. Een van de nummers was een eerbetoon aan Eddy, de vader van Ronald Snijders. Daarna een aantal jazznummers die meer geïnspireerd zijn op de Amerikaanse progressieve jazz van bijvoorbeeld Weather Report. Dan een sfeervol intro met een verwijzing naar de Tukayana-groep uit Suriname voor een abstract werk waarbij de hobo van Maripepa met die prachtige houtklank schitterde.

Na nog een kasekojazz die ooit is ontstaan uit een jamsessie in de studio, speelde Ronald met duo’s en trio’s. Dat waren heel bijzondere momenten, want juist hier zocht Ronald die verstilling op. Precies daar waar Ronald voor geprezen wordt, gebeurde op deze avond. Hij is een brug naar de jonge generatie. Zo sprak hij vol lof over de Braziliaanse Elizabeth Fadel die uit de choro-traditie komt, en de Spaanse hoboïst Maripepa Contreras - het zijn namen die we in de gaten moeten houden. Maar ook gaf hij de ruimte aan muzikanten die hij al wat langer kende zoals Hermine Deurlo, wiens harmonicageluid het publiek zeer kon bekoren.

Na de lovende woorden van de ambassadeur, “Surinaamse soft power laat zich vandaag krachtig zien”, eindigde het concert weer met swingende kasekojazz. Iedereen stond op om mee te dansen en de muziek te vieren.