Een groter podium voor lokaal talent

Waarom vonden jullie dat er een nieuwe concertserie nodig was in Den Haag?

Lise: ‘We merkten dat er een gat opgevuld moest worden in Haagse muziekleven. Er is hier een fantastische underground-scene, maar de grotere zalen programmeerden nauwelijks jonge, opkomende, experimentele artiesten.

Veel artiesten blijven na hun studie hangen in Den Haag, omdat er in de underground-scene zoveel gaande is, maar vaak vinden die concerten plaats in een klein kamertje, met een publiek van nog geen tien mensen. Om ons heen zagen we zoveel ontzettend gave optredens, ofwel als deel van de conservatoriumconcerten ofwel in een DIY-omgeving, we vonden dat meer mensen dit zouden moeten beluisteren. Met In Bloom willen we lokaal talent omarmen en ze een groter podium geven.’

Waar letten jullie op bij het programmeren van artiesten?

James: ‘Voor elke editie zoeken we drie acts die divers zijn, maar ook goed op elkaar aansluiten. We richten ons vooral op mensen die een connectie met Den Haag hebben.

Verder zoeken we naar optredens die vrij compact en zelfredzaam zijn. Vaak programmeren we componisten die zelf ook performen, of improvisatie-acts, of projecten die het resultaat zijn van een nauwe samenwerking tussen een componist en een uitvoerende. We zoeken naar experimentele, dappere en unieke muziek.

Als we iemand benaderen vragen we ze meestal om een specifiek stuk opnieuw uit te voeren bij ons, of om een bepaald stuk te herzien. Het is een raar idee dat alles altijd maar een première moet zijn.’

Sommige artiesten willen vooral geen uitverkochte zaal

Hebben jullie ondertussen bereikt waar jullie op hoopten in 2019?

Lise ‘Het is mooi om te merken dat we ondertussen een soort community hebben opgebouwd. Mensen vragen ons al wanneer de volgende editie plaatsvindt en komen met suggesties. Ik kom nu met zoveel interessante artiesten in aanraking die anders nooit op mijn pad waren gekomen. Dus voor mij persoonlijk levert het erg veel op.’

James: ‘In Bloom roept bij mij allerlei nieuwe vragen op over nieuwe, alternatieve muziek concerten. Wie is er geïnteresseerd? Op wat voor manier moet je het concert kaderen om mensen ervoor te interesseren?
Ik werd ook vaak verrast door de reacties van het publiek. Optredens waarvan ik dacht dat ze best toegankelijk waren, bleken lastig voor het publiek, maar andersom waren er ook veel dingen waarvan ik dacht dat het moeilijk zou zijn, die iedereen juist meteen begreep.

We zijn erin geslaagd een breed publiek te bereiken. Er komen mensen van allerlei nationaliteiten en leeftijden, een deel van ons publiek luistert veel naar hedendaagse muziek maar er zijn ook mensen die er nog heel onbekend mee zijn.’

Was het warm maken van een groter publiek voor hedendaagse muziek ook een van jullie redenen om te beginnen met In Bloom?

Lise: ‘Eigenlijk wilden we gewoon gave dingen op het podium brengen, maar tijdens het organiseren van zulke concerten ga je automatisch ook nadenken vanuit het perspectief van het publiek. Vanuit de experimentele musici is er een negatieve connotatie aan het ‘commercieel’ zijn, je wilt vooral geen uitverkochte zaal. Dus daardoor ontstaat er een soort spanning tussen ons als organisatoren en de artiesten. Maar misschien hoeft die er eigenlijk helemaal niet te zijn.’

James: ‘Voor mij was ‘Contrafacta’ wel het meest verassend hierin. Een duo voor elektrische bas, electronics en drums. Ze waren geïnspireerd door de manier van drummen die in heavy metal gebruikt wordt. Ze maakten een hele luide, intense, maar ook een soort abstracte, glitchy wereld. Ik was erg verrast toen een ex-collega van me, een mevrouw van 70 jaar, naar me toe kwam om te vertellen dat ze dat stuk echt fantastisch vond.

Het publiek moet ook durven om risico’s te nemen

Het publiek moet ook durven om risico’s te nemen. Veel van wat je ziet is misschien frustrerend of verwarrend, maar eens in de zoveel tijd word je zo hard door iets geraakt dat het je perspectief op dingen kan veranderen, of dat het je emoties laat voelen die je al een lange tijd niet gevoeld hebt.’

Jullie zijn beiden ook actief als componist en performer, hoe wordt het curatorschap en het makersschap door elkaar gevoed?

James: Als maker begrijp ik dat je als je bezig bent met het maken van iets persoonlijks, je maandenlang in de wereld van dat werk leeft, daardoor kan het soms moeilijk zijn om daar afstand van te nemen en iemand te vertellen wat de kern van het werk is.

Soms heeft een publiek net een extra zin aan informatie nodig, als ingang naar het werk, om zich tot het werk te kunnen verhouden. Als programmeurs moeten we erover nadenken hoe we de muziek kaderen en presenteren. Voor mij is het de laatste tijd heel interessant geweest om ook op deze manier over mijn eigen muziek na te denken.

Lise: ‘Ik ben in mijn eigen werk ook meer gaan nadenken over de betrokkenheid van het publiek. Een stuk kan ontzettend experimenteel zijn, maar zolang het communiceert wat het wil communiceren dan is het succesvol, en ook niet eens meer moeilijk om naar te luisteren. Dit inzicht heeft mijn compositiepraktijk echt meer diepte gegeven.’

Er zijn ondertussen al 8 edities van In Bloom geweest. Hebben jullie een favoriete editie?

Lise: ‘De zaal in Korzo is heel bevorderlijk om alles wat er gespeeld wordt, hoe simpel het ook is, in een majestueus stuk te veranderen. Tijdens de vijfde editie speelde Grzegorz Maciniak en Ábel Fazekas melodica-duetten. Dit stuk speelden ze normaal alleen in optredens in kraakpanden en dergelijken. Op zichzelf is de melodica zo’n suf instrument, en ze zaten daar op hun sokken in normale kleren, maar door de prachtige muziek met lang aanhoudende tonen, en de spotlight die op ze gericht stond, is deze editie me echt bijgebleven.

James: Gek genoeg is de soundcheck van de vorige editie een van mijn absolute hoogtepunten. Toen Anna Khvyl, een componist uit Kyiv en het Dyvyna Ensemble, een Oekraïense vocale groep, hun eerste noten zongen in de soundcheck, stonden de haren op mijn armen recht overeind. Het kwam keihard binnen.

Bouw je verder of breek je juist iets af?

Het thema van de komende editie op 16 maart is ‘Updates and Re-Imaginings’ wat betekent dit thema voor jullie en wat is de waarde van dit thema voor de hedendaagse muziekwereld?

Lise: ‘Het is een steeds terugkerende vraag voor componisten. Kijk je terug? Ontwikkel je verder op iets wat er al is, of herdefinieer je de canon? Bouw je verder of breek je juist iets af?

Dit thema focust daarop. We hebben mensen gevonden die bezig zijn met het updaten of het hacken van iets wat er al is.

Iedereen houdt van de cello en kent het instrument en repertoire waarschijnlijk vrij goed. Maar dan komt Dan Gibson met zijn cello, die uitgebreid is met knoppen, regelaars en elektronica. Hij neemt iets wat we allemaal kennen, maar bouwt het helemaal om, naar een instrument wat echt voor hemzelf is.

De manier waarop Chloë Abott haar trompet gebruikt is al een extensie van hoe wij de trompet kennen, maar dan speelt ze ook nog op een dubbelklokkentrompet, wat letterlijk een extensie is van de trompet.

Liew Niyomkarn kiest voor een andere invalshoek. Ze neemt audio-opnames, verbonden aan de herinneringen uit haar jeugd, en geeft die een hele nieuwe betekenis. Een hele persoonlijke manier van opnieuw naar het verleden kijken.’

Hebben jullie nog dromen voor de toekomst van In Bloom?

James: ‘Het zou heel gaaf zijn als over 10 jaar er een documentaire wordt gemaakt over een succesvolle artiest, en dat er dan een fragment wordt getoond van een van hun vroege concerten in de concertserie In Bloom.’