Celia Swart - Our Patio

Als introductie ben ik zo vrij om een eigen werk te presenteren: Our Patio, dat ik heb geschreven voor het Parijse dwarsfluitensemble Resonances XXI. De première en video-opnames vonden plaats in Parijs, maar ook een beetje op Nederlands grond in het Collège néerlandais van de Nederlandse architect Dudok. Mijn werk is geïnspireerd door de patio van dit gebouw en vertelt het verhaal van twee mensen die verliefd worden. Ze worden aangetrokken tot de patio: een metaforisch kloppend hart, en lopen in de gangen er omheen. In het stuk komen ze steeds dichter bij de patio, en uiteindelijk stappen ze die binnen om elkaar te vinden in een diepe omhelzing. Ze worden één. Ik heb het ademende hart vertaald naar flatterzunge in de dwarsfluiten, en dit effect weer uitgerekt naar verschillende snelheden in vibrato. Our Patio is ook een studie naar de klankkleuren binnen de dwarsfluitenfamilie, want de musici van het ensemble bespelen een breed scala aan dwarsfluiten, van de normale dwarsfluit tot de contrabasdwarsfluit.

Molly Joyce - Shapeshifter

Tijdens mijn eerste studiejaar in Den Haag, ongeveer tien jaar geleden, kruiste ik het pad van de Amerikaanse componist Molly Joyce. Ze liet voor het eerst eigen werk uitvoeren in het Nutshuis in Den Haag: Shapeshifter voor live-viool, gesamplede viool en live-elektronica. Het samenspel tussen levende en gesamplede muziek, versterkt door de live-distortion op de viool, maakte op mij een diepe indruk. De structuur van het stuk weerspiegelt de titel: de gesamplede viool begint met ‘distortion’ en eindigt 'clean', terwijl de violist een non-lineaire tegenbeweging speelt. Deze ervaring opende voor mij een deur naar wat nu mijn werkpraktijk bepaalt: het gebruik van samples, live-elektronica en en een hedendaagse pop-georiënteerde muziekstijl.

Thomas van Dun - Rocailles de l'après-vie... (2023)

Dit werk hoorde ik eind vorig jaar in het Concertgebouw, uitgevoerd door ASKO|Schönberg. Thomas van Dun heeft een eigen signature, en tegelijkertijd hoor ik waar hij zijn oren graag in laat onderdompelen: filmmuziek, minimalisme, romantiek maar toch ook het conceptuele van de Haagse School. Deze combinaties zijn voor mij verfrissend. Wanneer ik in de concertzaal mijn ogen sluit, zie ik een abstracte en ambiguë film in mijn hoofd afspelen.

Martijn Padding - First harmonium concerto

Dit harmoniumconcert heeft een speciale plek in Martijns keyboardcomposities en zit vol met fruitige percussiegeluidjes. 

Ik bewonder de verfijnde details in de klanken en instrumentencombinaties. Dit voelt alsof ik constant een jolige, maar ook serieuze knipoog krijg. In de drie delen komen allerlei indrukken in een rap tempo voorbij, zonder dat de helderheid uit het oog raakt. In de wat rustigere delen die voorbijsluipen, waan ik mij in een savanne waar leeuwen relaxen en neushornen langs komen stampen. Let op de lions roar rond de vijfde minuut! – de slagwerker trekt aan een nat touwtje uit een tom.

Amba Klapwijk - Vliegje met mooie pootjes, weg niet gezien

Amba weet altijd op een betoverende wijze de stem van de natuur te vangen, waarbij ze de essentie van alles om ons heen en onze verbondenheid ermee in klank personaliseert. Haar muziek is doordrenkt van poëzie, als een schilderachtig landschap dat opkomt en wegebt. Het is zowel meditatief als ruig, zonder dwingend te zijn. Ik bewonder haar oog voor textuur. Vliegje met mooie pootjes, weg niet gezien vind ik een typisch Amba Klapwijk-stuk.

Remy Alexander - re;beach

Lichtvoetigheid met hier en daar een hobbel, maar alles met een zachte knipoog en uiterst zorgzaam geordend. Zo ervaar ik de muziek van Remy Alexander, altijd een ontwapenende ervaring om naar te luisteren. In re;beach omhult me een warme bubbel terwijl ik langs het strand glijd, en Kluster5 is de zon die af toe op mijn oren straalt. Ik raad je aan om het volledige album te beluisteren; de ene helft bestaat uit muziek die wordt uitgevoerd door Kluster5, de andere helft uit remixes van de componist zelf.

Rick van Veldhuizen - Les grillons sont d’exquises bruiteurs

Bij het vertalen van de titel begint het al: twee Franse woorden hebben elk twee Nederlandse woorden nodig om hun precieze betekenis te kunnen vangen. ‘’De krekels zijn heerlijke+uitstekende geluidsmakers+lawaaimakers.’’ Het onderzoeken van de Franse titel sluit aan bij de manier waarop ik luister naar Ricks muziek. Zoals ik met aandacht naar de titel kijk (Wat staat er nou echt?), luister ik met aandacht naar de muziek (Wat hoor ik nu echt?). Textuur op textuur, nee, textuur door textuur, elke instrument lijkt zijn eigen stem te hebben en hiermee creëert Rick bijna altijd een één plus één is drie. Dat ga je horen na drie keer luisteren. Dit werk heeft een bijzondere rol voor het scheidsrechtersfluitje, wat natuurlijk klinkt als de krekel. Ik bewonder hoe de klank van de krekel verandert in iets anders: van ‘’normale’’ actieve krekel naar een denkbeeldige krekel die misschien gewoon heel moe is geworden.

Patrick Ellis - Objects and Portrait Projections

Gerecyclede muziek. Vind geluiden in gevonden materialen. Geen enkel probleem voor Patrick Ellis. Dit werk is duurzaam in klank door het gebruik van met lucht strakgespannen plastic flessen, jerrycans en sample-tracks met de videobeelden van onder anderen de XTRO-musici en Patrick Ellis zelf, aangevuld met archiefmateriaal en fragmenten uit homevideos. Patrick Ellis weet altijd op een fijne manier geluiden te halen uit instrumenten en ensembles. Hij houdt de spanning vast met slechts weinig materiaal en elementen, en schept daarmee een compleet nieuwe klankwereld.