Franz Schuberts soldaat die aan het front de slaap niet kan vatten en terugdenkt aan de vredige nachten met zijn geliefde. Georg Friedrich Handels zanger die oog in oog met boogschutter Amor de vlucht verkiest boven de strijd, want dat is de enige manier om het er ongeschonden van af te brengen. Charles Butterworth's jongeling, die loom liggend op een zomerse heuveltop zijn vrienden in de verte hoort wegmarcheren om nooit meer terug te keren, wetend dat ook hij binnenkort aan de beurt komt, want zo gaat het nu eenmaal.

En dan is daar Dirk Fock's monumentale cyclus "Songs of Glory", geschreven in en over de Tweede Wereldoorlog. Vijf liederen die de gruwelen van het front oproepen met een combinatie van genadeloos gedetailleerde, journalistiek beschrijvende teksten en ongekend intense muziek. De zinloze, groteske heroïek-tragiek waaruit iedere oorlog bestaat als je maar goed genoeg kijkt wordt onverbloemd weergegeven in deze liederen.

Na dit geweld vinden we enige rust bij Jacques Brel en Lennaert Nijgh: de zoete oorlog van het minnen in "Liefde van later". Uiteindelijk bieden Martin Fondse en Remco Campert ons troost: "Zelfs morgen leef ik nog, glimlachend op de tong van een vriend." Zoals mensen elkaar kunnen uitroeien, zo kunnen zij elkaar ook laten voortleven na de dood.