Het Concertgebouworkest heeft veel muziek van Nederlandse componisten uitgevoerd. Toch bestreden de beruchte ‘Notenkrakers’ vijftig jaar geleden het artistieke beleid. Er stond in hun ogen te weinig nieuwe Nederlandse muziek op het programma. En de koers was niet avontuurlijk genoeg. De jonge componist Bram Kortekaas baseert zijn nieuwe opdrachtwerk – voor het orkest en sopraan Katrien Baerts – op tekstfragmenten van de verhitte discussies uit 1970.

Louis Andriessen, een van de rebelse ‘Notenkrakers’, groeide uit tot ’s lands beroemdste componist. Van hem klinkt het speelse Tapdance met de Nederlandse Muziekprijs-winnaar en slagwerker Dominique Vleeshouwers. De veelzijdige componiste Celia Swart werkte in haar opdrachtwerk Reflections nauw samen met harpist Remy van Kesteren.

De veel te vroeg gestorven Tristan Keuris schreef ambachtelijke en tonale muziek en roeide jarenlang tegen de stroom in. De titel van zijn Symfonie in D groot is veelzeggend: een vernieuwer als Louis Andriessen zou nooit zo’n klassieke titel gebruiken (met toonsoort!). Nu staat de symfonie bekend als een steengoed stuk. De tijden zijn veranderd. Bij de componisten van nu geldt de tegenstelling ‘vernieuwend’-‘conservatief’ niet meer.