De Staalmeesters van Rembrandt’s beroemde naamgenoot, is de naamgever van één van de delen van het pianoconcert. Rembrandt van Rijn was zijn tijd ver vooruit door niet de nadruk te leggen op de af te beelden personen, maar op het schilderen zélf. Op het portret zien we keurmeesters opkijken vanachter hun tafel. Rembrandt portretteerde hen alsof ze – gestoord door onze binnenkomst – van hun werk opkijken. Een geraffineerde manier om de scène te verlevendigen en de toeschouwer bij het schilderproces te betrekken. Dát vind componist Rembrandt Frerichs een prikkelend gegeven. Op eenzelfde manier gaat hij als muzikale illusionist te werk door de samenspelende musici centraal te stellen. Je zou het bijna vergeten, maar stel dat je in een tele-tijd machine zou kunnen reizen naar een concert van Beethoven of Mozart, dan zou opvallen dat Wolfgang en Ludwig vooral eigen composities speelden én improviseerden met de noten, ieder concert weer anders.

Rembrandt: “ik wil het publiek meenemen in mijn ‘Black page / white page’ -aanpak, wat wil zeggen dat de luisteraar bewust is dat de klassieke musici op het podium een daadwerkelijke partij hebben met zwarte bolletjes op het papier, ik daarentegen, heb een complete blanco page: ik ga ieder concert opnieuw het gesprek met het orkest aan en geef muzikaal commentaar en een tegengeluid. het is dus ieder concert echt steeds anders wat ik doe.”

Programma

Rembrandt Frerichs

Pianoconcert Black Page - White Page

Uitvoerenden

Rembrandt Frerichs piano

Alma Quartet met musici van het Concertgebouworkest