De band ontwikkelde zich – parallel aan een groot aantal personele wisselingen – via experimentele pop naar een eigen free jazz-achtig idioom naar een al even eigen interpretatie van veelal instrumentale jazzrock. Intussen, halverwege de jaren ’70, waren de ‘oerleden’ al ruimschoots vertrokken om plaats te maken voor nieuwe generaties Soft Machine-leden, als drummer John Marshall, toetsenist Karl Jenkins, en gitarist John Etheridge.

In 1984 werd de band opgeheven, maar onder wisselende namen en met wisselende bezettingen waren er vanaf eind jaren ’90 toch weer optredens en verschenen er nu en dan albums. Vanaf 2004 heette de band, alweer met wisselende samenstellingen, ‘Soft Machine Legacy’.

In 2015 werd de naam ‘Soft Machine’ in ere hersteld. Het jongste bandlid, Theo Travis, op saxofoon, fluit en toetsen, is weliswaar van ettelijke generaties ná de oorspronkelijke band, maar de drie andere leden, John Etheridge (gitaar), John Marshall (drums) en Roy Babbington (bas), speelden al in de vroege jaren ’70 van de vorige eeuw in Soft Machine. En de muziek – die valt nog steeds niet simpel in één hokje te plaatsen. Rock, jazz, fusion, het zit er allemaal in, maar de mix is, meer dan een halve eeuw na het allereerste begin, nog steeds even ondefinieerbaar als uniek.