Momenteel vind ik Pietre, het nieuwste project van contrabassist Alessandro Fongaro, een van de interessantste en gaafste dingen die er gebeuren in de Nederlandse muziek. Het is rauw, niet voor de hand liggend, eigen. Heerlijke waanzin waar ik geen genoeg van kan krijgen.

Het lijkt wel alsof het hele stuk de hele tijd zweeft, totdat het plots in de laatste twee minuten voet aan de aarde krijgt. Een prachtig mysterieus stuk van Manneke.

Ik krijg altijd ontzettend veel kippenvel van Vrij Me. De tekst is heel kwetsbaar, zo ook het arrangement. Ingetogen maar heel krachtig.

 Het minimalisme van Anthony Fiumara is zuiver en eerlijk: geen onnodige verfraaiing, maar precies de noten die er moeten zijn. Alle subtiele verschuivingen in het stuk zorgen voor een soort staat van trance.

Ik woon al zo goed als mijn hele leven praktisch op de grens met België en ik betrek onze zuiderburen even bij de Nederlanden: ik kan Stromae niet uit mijn lijstje laten. Stromae vind ik echt een van de meest waanzinnig getalenteerde componisten – zo veel tradities worden in zijn muziek gecombineerd tot iets compleet eigens en nieuws.

Nog eentje van onze zuiderburen: Soulwax’ Krack. Een track van 5,5 minuut met een spanningsboog die zó strak gespannen staat dat het interessant blijft, hoe vaak je er ook naar luistert

Dit album draai ik écht grijs. Er zijn niet veel autoritten zonder op zijn minst één van de tracks van New Cool Collective. Het danst, het is verschrikkelijk strak en het zit goed in elkaar.

Klassieker! Ik begon op mijn vijftiende bij Kytopia met het opnemen van mijn eerste composities – een fantastische broedplaats waar veel gebeurde. Ontzettend jammer dat het niet meer bestaat.