Bij het componeren voor haar 'zoemorkest' liet zij zich inspireren door de vele insecten in haar moestuin. Zij kocht bij haar fotocamera een macrolens: die zorgde ervoor dat zij alles wat vluchtig in haar tuin langs zoemde ook écht kon gaan zien. ‘Ah, een bij...’ werd: ‘Ha! Een tronkenbijtje!’ of ‘Hé! Een pluimvoetbij!’ Ook de vliegjes, wespen, kevers, spinnen en torretjes veranderden van anonieme voorbijgangers in herkenbare gasten, elk met hun eigen karakteristiek.