De zoektocht om alle muziek die in het lichaam heeft postgevat in te zetten voor een indringend en coherent muzikaal narratief, ging hieraan vooraf. Doorbraak in die tocht was het componeren van 150 gitaar solo stukken, gebaseerd op evenzovele psalmteksten: door uit te gaan van de toon, sfeer en dramaturgie van deze gedichten/gebeden leken schijnbaar onoverbrugbare tegenstellingen in muzikale stilistische elementen te verdwijnen als sneeuw voor de zon. Of juist heel vanzelfsprekende contrasten te zijn binnen de dramaturgische volgordelijkheid van de klanken.

De stukken voor oh tree! hebben geen letterlijke woorden-bron. De verhalen zijn latent aanwezig als proto-vorm voor de composities. Verbindend beeld is daarbij de boom. De wortels zijn even vertakt als de armen en bladeren. Een oneindige bron van inspiratie, starend naar de bast zich weer geworteld weten, vanuit het hoofd het lichaam in, ervaren dat lichaam en geest een zijn, buigen, knakken, groeien, met de seizoenen mee. In Siderius en Soeters vindt Hijmans de gedroomde (letterlijk!) companen voor de muzikaal uitdagende vorm die hij kiest. Het feit dat het hier om zeer gevoelige, inventieve en mensvriendelijke musici/makers gaat is daarbij even belangrijk als hun indrukwekkende muzikaal-technische bagage.