In het stuk Mesoproterozoïcum (voor piano solo) vat Janco Verduin zo'n 600.000.000 jaar samen in een dikke 20 minuten. Het was een drukke tijd toen want het supercontinent Columbia viel uit elkaar, het nieuwe supercontinent Rodinia werd gevormd en evolutie stuitte op een nieuwe methode; seksuele reproductie. Dat zal wat onwennig zijn geweest, die eerste jaren.

In Mesoproterozoïcum gaat Gerard Bouwhuis het gevecht aan met antimetrische figuren die zich traag en onherbergzaam ontvouwen. Zodra je een supercontinent maakt (wat in de regel niet zo vaak is), zit al het land aan elkaar vast. Logisch gevolg is dat dat land omringd wordt door één grote superoceaan. In het geval van Rodinia was dat de superoceaan Mirovoi. Het stuk Mirovoi was geschreven voor trio Rodinia. Deze herziene versie is een time-lapse van de eeuwige cyclus van schepping en vernietiging die onze planeet heeft gevormd.

Heleen Hulst en Gerard Bouwhuis speelden al eerder het duo Ghoti. Ghoti spreek je uit als 'fish'; de gh uit enough, de o uit women, ti uit motion. Speciaal voor deze gelegenheid heeft Verduin de vis verder bewerkt tot vis sticks. De lekkerste stukjes uit het duo hebben een krokant jasje gekregen in deze versie voor ensemble. Koi Dust was geschreven voor Studio K (zoek de anagram) en later bewerkt voor klarinet, viool, cello, piano en twee slagwerkers.

Lars Wouters van den Oudenweijer - (bas)klarinet
Heleen Hulst - viool
Mick Stirling - cello
Gerard Bouwhuis - piano
Bart de Vrees & Ruud Roelofsen - slagwerk