“Neutkens’ muzikale verbeelding beweegt zich vrij tussen klassiek en pop. Het blijkt uit de musici die ze uitnodigde om met haar naar Vlieland te komen. Voor zangers van het Nederlands Kamerkoor schreef ze een Stabat mater. Met de Zweedse organist Hampus Lindwall en zanger/stemkunstenaar Berend Dubbe (bekend van rockband Bettie Serveert) maakte ze een eigenzinnige bewerking van In Dreams Begin Responsibilities, een kort verhaal van de Amerikaanse schrijver Delmore Schwartz. In het melancholische Last Call, Cleaning the Bar voor jazz-saxofonist Kika Sprangers weerklinkt het ruisen van de zee en de wind.”

“Naar het conservatorium ging ze niet. Een doelbewuste keuze: „Componeren is voor mij iets heel puurs. Wat ik van binnen hoor, vindt ongefilterd zijn weg naar het papier. Die directheid wil ik koesteren.” 

Dat een opleiding in die zin averechts kan werken, ervoer ze tijdens haar studie kunstgeschiedenis in Nijmegen: „Ik merkte dat ik kunst steeds meer buiten mijzelf begon te plaatsen. Ik creëerde afstand om in een analytische rol te kunnen kruipen. Dat was een grote hulp bij het studeren, maar funest voor het maken.”

In haar muziek wil Neutkens die verwijdering koste wat kost voorkomen. „Ik wil mijn noten niet kapot reflecteren. Componeren gaat voor mij niet over complexe technieken of doordachte concepten. Uiteindelijk gaat het erom wat mijn muziek overbrengt. Dat is het enige dat telt. Punt.”

Uit Sarah Neutkens: ‘Geef mij maar direct, rauw, zonder franje’ – een interview met Joep Christenhusz in de NRC van 11 maart 2021.