De negen 'Amygdala Sonates' voor piano, gruis en een danser zijn gebaseerd op "mentale stoornissen". Maar de makers geven de voorkeur aan de term "strategieën om met de allesverslindende normaliteit om te gaan". In de composities worden de schoonheid en kracht van afwijkende geestestoestanden benadrukt, evenals hun potentieel tot verandering in een samenleving, zonder uit het oog te verliezen dat wanneer deze strategieën zich tegen het individu keren, ze inderdaad "ziektes" kunnen worden.